Bu gece verilecek mükafatlar ne olursa olsun, La Mostra’nın yaratıcı sinemasına öncelik tanıyan kimliğine yine dört elle sarıldığını görmek, belirsizliklerin bol olduğu bu fırtınalı süreçte, yedinci sanat ismine umut verdi.

Altın Aslan adayı 21 sinemanın sunulduğu geniş ve son derece güçlü sinemasal yelpaze, bu gece verilecek mükafatları bir noktada anlamsızlaştırıveriyor…

FARKLI BİR DIANA PORTRESİ

Jane Campion, Paul Schrader ve Arjantinli ikili Gaston Duprat ile Mariano Cohn yanında sahneye çıkma mümkünlüğü yüksek birçok direktör var: Fransız sinemasının usta isimlerinden Stéphane Brizé, gerçekçi toplumsal sinemanın çarpıcı örneği “Başka Bir Dünya” ile Xavier Giannoli de başarılı Balzac uyarlaması “Sönmüş Hayaller”le göz dolduruyor… İtalyan direktör Mario Martone, “Güldürü Kralı” ile, yüzyıl evvelki Napoli tiyatrolarının ünlü komiği Eduardo De Filippo’yu yine yaşatıyor… Jackie Kennedy’den sonra Prenses Diana’yı da değişik bir bakışla mercek altına alan, Şili sinemasının memleketler arası başarılara imza atmış direktörü Pablo Larrain, “Spencer” ile gösterişli mizansen cilvelerinden uzak, farklı bir Lady Di portresi çiziyor.

En iyi oyuncu mükafatları için de o kadar çok güçlü aday var ki, saymakla bitmez! Alfabetik sırayla deneyelim: Antonio Banderas, Olivia Colman, Penelope Cruz, Oscar Isaac, Sandrine Kiberlain, Vincent Lindon, Oscar Martinez, Tim Roth, Toni Servillo, Kristen Stewart, Anamaria Vartolomei ve öbürleri.

Bu durumda, mükafatların hakikaten manası kalmıyor. Ya topluca herkese verilmeli ya da bu inanılmaz seçkiyi oluşturan Alberto Barbera’ya içten teşekkür etmekle yetinilmeli!

ÇARPICI SAHNE!

Tahminen de verilecek bütün mükafatları, merasim bitiminde, yeni bir merasimle çöpe atmalı!

Bu epeyce kışkırtıcı son öneriyi, Arjantinli direktörlerin sineması “Resmi Yarışma”nın en çarpıcı sahnelerinden birini anımsayarak yapıyorum: Penelope Cruz’un yorumladığı hırslı ve sert mizaçlı yaratıcı bayan direktör, birbirine rakip, zıt karakterler oluşturan iki erkek oyuncusundan sonraki gün sete o güne dek kazandıkları mükafatların en önemsedikleriyle birlikte gelmelerini ister. Sonra, sete yerleştirdiği imha makinesinin sert dişlileri ortasına bu heykelcikleri ve muvaffakiyet dokümanlarını tek tek atıp yok eder… Antonio Banderas ile Oscar Martinez, birinci sefer rol kesmeyi unutup birebir yansıda buluşarak isyan ederler… Bu gece Lido’da ödüllendirilecek direktör ve oyuncular, merasim sonrası “Resmi Yarışma”nın bu sahnesine göndermede bulunan ütopik bir aksiyon gerçekleştirmeyecek; kalkıp ellerindeki mükafatları ateşe atmayacaklar herhalde.

Kaldı ki, o güzelim sinemanın kelam konusu metaforik sahnesinde direktör tarafından çıtır çıtır yok edilen mükafatlar, oyuncuların aldıkları ödüllerdir. Çekmekte olduğu sinemayla büyük mükafatlar kazanmayı düşleyen yaratıcı direktör, kendi mükafatlarını getirip yok etmez o gün… Ödüllere karşı olup ödül kazanmak kadar keyifli olan şey, rakiplerinin mükafatlarını yakmaktır!

Cumhuriyet