Birgün muharriri, şair Haydar Ergülen, Türkiye’nin içinde bulunduğu sosyo-politik duruma ait “Özür Haftası” isimli bir yazı kaleme aldı. Ergülen, gazetenin pazar ekinde yayımlanan yazısında, “Akil beşerler, açılım toplantılarına katılanlar, bildirilere imza atanlar, ülkeyi AB’ye taşıyarak demokratikleştirecekler fikriyle bu iktidarı destekleyenlerin, yazı yazanların, yani bu sürece bilerek ya da bilmeyerek katkı sağlayan herkesin özür dilemesi gerekiyor” tabirlerini kullandı.
Ergülen’in yazısı şöyle:
Özür. Kolay kolay dilemediğimiz, dilersek yitireceğimizden korktuğumuz, küçük düşürücü bir şey olarak gördüğümüz, nerdeyse yalancılıkla muadil tuttuğumuz, gururumuz, onurumuz her ne diyorsak onu inciteceğini varsaydığımız, kabahatimizi kabul ve itiraf ettiğimiz sanılır diye çekindiğimiz, çok zorlandığımız, çok zorlandığımızda da ‘önce onlar dilesin’ diye son bir çıkış aradığımız, sağa sola bakınıp, kimse yokken şöyle bir yarım ağız dilediğimiz, diler üzere yaptığımız şey.
Of be, ne güç şeymiş hakkatten de özür dilemek, dilemeyi bırak, özür dilemek üstüne yazmak bile insanı bayaa bi terletiyormuş! Olsun dostum, özür dilemek iyidir, ayakların yerden kesilir, başın göğe erer, kendini bulutlarla bir sanırsın, kuşlar yoldaşın olur, kilo verirsin hem bedendeki hem ruhtaki fazlalıkları atarsın, gençleşirsin, aynalar yine yüzüne gülmeye başlar, lisanın biraz kısalır ancak olsun boyun uzar, kim bilir tahminen tekrar çocukluğun meblağ, daha evvel deneyip de yapamadığın şeyleri yaparsın, o denli ya özür dilemek de bunlardan biri değil miydi?
Özür dilemek, her şeyi iyileştirmez elbette, eski haline getirmez, gidenleri, yitenleri de geri getirmez, ama bir pişmanlık beyanı olduğuna, samimiyetle yapıldığında da gelecekteki mümkün yanlışlıklardan koruyacağına, hiç olmazsa ders çıkarılacağına kuşku yoktur. Evvelden olduğu üzere yenilerde de, dünyada olduğu üzere Türkiye’de de özür dileyecek pek çok şey olmuştur ve özür dilemesi gereken pek çok insan vardır. Özür birebir vakitte insanın vicdanıyla ilgili bir aksiyondur. İnsanı insan yapan faziletlerden biri diye abartmayayım lakin, insanın içinin rahat olması, en azından yanlışını kabul edip yanlışından dönmesi yolunda atılmış bir adımdır.
Bilhassa edebiyatımızın kuşkusuz en değerli romancılarından, çok sevdiğim, gençlik yıllarımdan beri dostluğundan sevinç duyduğum Adalet Ağaoğlu’nun kaybıyla yine düşündüm bunu. Adalet Hanım elbette Cumhuriyet kıymetlerine inanmış bir romancı, bir bayan ve bir aydındı. Ne yazık ki kimi aydınların açmazını o da yaşadı, hepimizin çeşitli biçimlerde yaşadığı bir açmaz bu, ve ‘Yetmez fakat Evetçi’lerin safında yer aldı. Kimler yer almadı ki? Üç şair arkadaşız, çok yakın, gençliğimizden beri hem politik hem poetik hem de canciğer arkadaşlarız. Oylamadaki halimizi anlatıyorum. Ben ‘Yetmez ancak Hayırcıyım’, iki arkadaşımdan biri boykotçu biri de ‘Yetmez lakin Evetçi!’ Üstelik ikimizin, evetçiye, hiç olmazsa boykot etmesi için çok üstelememize karşın!
Üçümüz de sosyalistiz, farklı sol siyasetlerdeydik gençken. Artık pek farkımız kalmadı birbirimizden! Aslında tam da bu minval üzerinden şunu söylemeye çalışıyorum. Bugün iktidarda olan ve ülkeyi otokrat bir biçimde yöneten yapıyı geçmişte AB’ye girecek diye, Cumhuriyet’in eksiği olan demokrasi tahminen böylelikle yavaş yavaş gelişecek diye, Alevi, Kürt, Ermeni, vb. açılımları yapacak diye, savaşa son verip barışı getirecek diye ve elbette cumhuriyet herkes içindir, Türkiye’deki farklılıklar buluşur, ülke zenginleşir diye diye diye, hepimiz değilse de kimilerimiz destekledi, destekledik.
17 Nisan 2010 günü, yani tam 10 yıl evvel, sinema, müzik sanatkarlarından sonra, edebiyatçılarla da buluşan o vaktin başbakanı mevcut cumhurbaşkanı beni de davet etti kahvaltıya. Çok eleştirildim sonradan, sultanın sofrasından beslenmekle, iktidara dayanak olmakla, vb. O vakit da gazetelerde yazıldı, ben de sonradan yazdım, toplantıda temel olarak “Aleviler’e yönelik uygulamalar, Madımak’taki otelin utanç müzesi yapılması” üzere birkaç mevzuyu gündeme getirdim…de ne oldu? Ne olacak, hiçbir şey. Madımak Utanç Müzesi olmadı lakin, ben o kahvaltıya katıldığım için utandığımla kaldım.
YAZININ TAMAMINI BURADAN OKUYABİLİRSİNİZ…
Gazete Duvar
