Benan 24 yaşında. Babası emekli Kurmay Albay Koray Eryaşa, Balyoz kumpası yüzünden 40 ay yatmak üzere mahpusa girdiğinde Benan 14’ündeydi. Üstelik doğum günüydü. O gün okullar açılmıştı. Başarılı bir puanla kazandığı yeni okuluna başlayacaktı. Anlatıyor o günleri: “Okulu kazandığım için çok keyifli olmam gerekiyordu. Lakin birkaç gün evvel babamın yemek yememeye başladığını görmüş, neşem kaçmıştı. Sonradan duydum ki babam tutuklanacakmış. 14 yaşındayım, algılayamıyorum da. Liseye başlayacağım gündü. Annem biriyle telefonda konuşurken ağlıyordu, o an ‘Bitti’ dedim. Bitmişti gerçekten: Okula başladığım gün giden babam, mezun olduğumda geri döndü.” Birinci vakitler çok da anlamamış başlarına geleni. O denli ya; bir denizci ailesi olarak babasının tatbikatta olmasına alışıktı. Güya babası tekrar tatbikata gitmişti ve gelecekti! Ablası Malezya’daydı. Ona uzun müddet söylemediler. Hatta baba Koray Eryaşa, onu cezaevinden arıyor, fakat dışarıdan aradığını söylüyordu.
Benan, babası Koray Eryaşa ile…
‘AĞLAMA KIZ, YÜRÜRÜZ!’
Benan günler geçtikçe anlamaya başlamıştı. Babası tatbikatta değildi. Çok sarsılmışlardı ailece, lakin güçlü anne yıkılmalarını önledi. Bakın Benan o günleri nasıl hatırlıyor: “Bizden çok şey alındı. Babamız alındı, mental sıhhatimiz alındı, paramız alındı, her şeyimiz alındı. Elimizde kalan tek şey aile bağımızdı. Bazen onu bile zorladılar. O kadar depresyondaydım ki anneyle kızı ortasında olmaması gereken arbedeler başladı. Paramız çıkışmadığı için dolmuşa binemediğimizde annem ağlama krizine girince, ‘Aaaaa neden ağlıyorsun kız, yürüyüş yaparız’ diyerek espriye vurduğumu, doruğa tırmandığımızı hatırlıyorum. Bunu 14 yaşındaki bir kıza yaşatmamaları gerekiyordu.”
Çok güç durumda bırakıldıklarını söylüyor: “Bazı insanların durumu çok uygundu fakat doğrusu bizimki o kadar iyi değildi. Öğle arkadaşlarım yemeğe çıkardı, o bir saatlik müddetten nefret ederdim, zira ben sınıfta oturup beklemek zorundaydım. Harçlığımı yemeğe vermek istemiyordum, zira o parayı biriktirip test kitabı alacaktım. Bu olgunluğu hiç bu kadar erken yaşamamam gerekiyordu lakin maalesef yaşadım işte. Bakın ben tüm imkânsızlıklara karşın buraya geldim, Almanca kursumdan gelen 50 bireydik ve bir tek ben kaldım. Çok çalıştım, çok güçlüydüm, o kadar güçlü olmasaydım kendimi öldürebilirdim. Çok makûs bir durumdaydık.”
14 YAŞINDA, 22 ÜZERE…
Haksızlığa tahammül edemeyen, hırçın biri olmuş sonunda: “Erken büyümek zorunda kaldım. Arkadaşlarım eğlenirken ben meskende oturuyordum. Annem bana 5 lira veriyordu, o devirde kantinden iki günlük yemek alacağınız para, ben bir hafta kullanıyordum. Ancak arkadaşlarım çok uygundu. Hatta hepsi artık nasıl değiştiğimi görüyor, Geçmişte o kadar agresiftim ki… Konutta erkek yok, her şeyi ben tamir ediyorum. Annem üzülmesin diye daha hassas davranıyordum. Bir noktada bencilce bir konuşma olacak tahminen fakat bizim yaşımızdakiler bence bu olayı daha ağır atlattı. Ergenlik dönemindesiniz ve babanız elinizden alınıyor. 14 yaşındaydım ve 22 yaşında üzere davranmaya başlamıştım.”
Benan o günleri anlatırken gözyaşlarını tutamıyor. Öğretmenlerine “Hocam ben yarın sizden etüt alamayacağım, zira hapishaneye gitmek zorundayım” demek durumunda kaldığını söylüyor, “Bu, 14 yaşında çocuğun kurmak zorunda olduğu bir cümle miydi?” diye soruyor.
NE GEREK VARDI Kİ?
Babası konuta döndüğünde neler hissettiğini anlatırken o çok sevdiği, berbat günlerinde sarılıp teselli bulduğu kedisiyle bir anısını da anlatıyor: “Kedimin ismi Serseri. İkimiz de başak burcuyuz ve onu çok seviyorum. Dört yıl sonra babam geldiğinde şöyle bir durum yaşadım: Meskende bir erkek var. Utanmıştım başta. Kahvaltı masasına gitmek üzere odamdan çıkıyorum, Serseri kapıdan bakıyor, ben de eğilip baktım, babam orada, Serseri ona kaçamak bakış atıyor, göz göze geldik… Zira konutta erkek olmasına alışık değiliz.”
Pekala, babasında bir değişiklik var mıydı?
“Bana yansıtmadı ancak bu, babamın kalbinin kırık olmadığını göstermiyor. İyi bir baba olduğu için bana hissettirmedi. İşini elinden aldılar, özgürlüklerini aldılar. Nasıl kalpleri kırık olmasın.”
“Geçmişe baktığında neyi affetmezsin?” diye soruyorum: “O periyotta çok yakınımızdaki insanların bizi sırtımızdan vurduğu oldu. Çok yakın arkadaşlarım dahil… Ancak affetmeyeceğim kimse yok, affetmezsem devam edemem. Ben ilerlemek istiyorum lakin unutmayacağım: Küçücük bir çocuğa nefret cümleleri kurduranları unutmayacağım.” Yaşadıkları karakterini değiştirmiş:” Mesela Avrupa’da bazen ırkçılığa maruz kalıyorum. O vakit gürlemediğim insan kalmıyor. Tek başıma dekana bağırıyorum. Hele benim yanımda birine zorbalık yapılsın, travma tesiri olarak bağırmaya başlıyorum. Kimsenin hakkı yensin istemiyorum.”
Artık Viyana’da mimarlık okuyor. Bu görüşmeyi Zoom üzerinden yaptık. “Dönmeyi düşünüyor musun” diye soruyorum, işte karşılığı: “Mimari açıdan, Türkiye’ye dönüp öğrendiklerimi uygulamayı çok istiyorum. Lakin benim niyet biçimimin şu anda Türkiye’ye uyacağını sanmıyorum. Daha lisede bile uymuyorken, bugün öğrendiklerimi asla Türkiye’de uygulayamam. Biz muazzam olan eski binalarımızı neden yıktık, kimliğimizi neden koruyamadık? Eski İzmir meskenleri diye arama motoruna yazıyorum, bir iki fotoğraf lakin bulabiliyorum. Bizim ülkemizdeki eğitim sistemi benim üzere insanları cezalandırıyor.”
Pekala başında “Neden bunları yaşadık” diye bir soru var mı?
O, soruyu değiştiriyor, “Ne gerek vardı ki” diyor daha çok: “Ailemde kimse hata işlememişken ben niçin hapishanenin içini öğrenmek zorunda kaldım? Ben niçin etüt yerine cezaevine gitmek zorunda kaldım? Arkadaşlarım hamburgerciye giderken ben niçin sanki konutta paramız var mı diye düşünmek zorunda kaldım? Biz bunları neden yaşadık?”
İnsanın içini yakıp geçen sorular bunlar… Sahi Benan bunları neden yaşadı?
MÜZİK ZEVKİNİN TEMELİ CEZAEVİNDE ATILDI
Babası emekli Deniz Kurmay Albay Mücahit Erakyol, Kafes ve Balyoz davasından 4.5 yıl yatmak üzere cezaevine gittiğinde Eylül şimdi beş yaşındaydı. Daha babasının tutuklandığını hatırlamayacak kadar küçüktü yani. İlkokula başladığında bir akrabaları ağzından kaçırmış, annesi ona anlatmak durumunda kalmış. O vakte kadar babasını Afganistan’da vazifede sanıyordu. Hatta bir gün gelmediğini görünce bir akrabasına babasının öldüğünü söyleyivermişti.
“İçimde haksızlığa karşı büyük bir öfke birikmeye başlamıştı” diyor Eylül. Nasıl olmasın ki?
O kabus günleri anlatıyor: “9 yaşındaydım. Bir pazar sabahıydı, uyandım. İçeriden bir adam sesi geliyordu, şoke olmuştum. Babam zannettim. O kadar heyecanlandım ki kalbim küt küt atıyordu. Süratli hızlı giyindim, içeri koştum. Bir baktım ses televizyondandı. Annem kahvaltı hazırlamıştı, masada tek başınaydı. Hayal kırıklığımı çok net hatırlıyorum.”
Eylül, babası Mücahit Erakyol ile…
CEZAEVİNDE ROCK MÜZİK
Küçücük bir kız çocuğunun hayal kırıklığı…
Babası İstanbul’daki cezaevindeyken ayda bir gün görüşüyorlardı. Son bir senede İzmir’e nakil olmuştu; o vakit haftada bir gün görmeye başladı. Çocukluk anılarında daima cezaevi var, anlatıyor: “Görüşe gittiğimiz yerde masalar vardı, etrafta askerler geziniyordu. Süremiz çok kısıtlıydı: 40 dakika. Annem ona yemek götürmek istiyordu. Bilinmeyen bâtın içeri sokmaya çalışıyor lakin yakalanıyor, sonunda da sokamıyorduk. Babam gazeteleri kesip bir şeyler yapıyordu, ben gittiğimde oynuyorduk. Bir de MP3 çalar almıştı. İçinde müzik vardı. Cezaevine gittiğimde bana müzik dinletiyordu.”
Baba-kız rock müzik dinliyor; Eylül’ün müzik zevkinin temelleri de cezaevinde atılıyor. O denli ki şu anda basgitar çalıyor, kelam yazıyor, müzik söylüyor, rock müzik yapıyor. Okulda kümeleri bile olmuş.
O vakitler da ortada büyük bir haksızlık olduğunun farkındaydı. Diyor ki: “Bütün arkadaşlarımın anne babaları okula gelirdi, benim babam gelmiyordu. On bir yıl bale yaptım. 4.5 yıl babam gösterilerimi izleyemedi, gözüm onu arardı. Daima annemle ikimizdik. Benimle yaşıt kuzenim var. Onun babası da asker, lakin emekli olmuştu. ‘Benim babam son anda kurtuldu fakat Eylül’ün babası yok’ diyordu, ona üzülmüştüm. Annem de çalıştığı için birtakım şeyleri tek başına yapmak zorunda kalıyordum. Annemin mutsuzluğunu da hissediyordum. Bu durumu başa takıyordum. Şu anda bana ya da diğerine yapılsın, fark etmez, en küçük bir iftirayı kaldıramıyorum.”
ACINMASI GEREKEN KİŞİ!
Kenara çekilip tek başına “Bunu hak ettik mi, biz ne yaptık” diye ağladığı vakitler oldu. Ancak bir yandan da annesine takviye olmaya çalışıyordu. Istıraplarını dışarı vurmamaya çalışıyorlardı: “Annemdeki kırgınlığı, kendimdeki öfkeyi fark ettiğim için tahminen de bilmiyorum, üniversitede psikoloji okumak istiyorum.” 2018’de dershaneye gidiyor Eylül, bir küme yaşıtı ismini Google’da aratıyor, ailesiyle ilgili yazılanları okuyorlar. İşte üzüldüğü bir an daha: “Birdenbire acınması gereken bir kişiymişim üzere davrandılar bana. Açıkladım onlara da ancak neden bunları konuşmak zorunda kaldık ki bizim babamız hatalı değildi sonuçta…”
Bir gün bahçede arkadaşlarıyla oynuyorken annesi yanına gelmiş koşarak, “Haydi Eylül, baban çıkıyor, onu almaya gidiyoruz” demiş.. Arabayı kurdelelerle süslemişler. Cezaevinin önü çok kalabalık, herkesin elinde bayrak, heyecanla bekliyormuş. Ve keyifli son…
Babası çıktığından beri ailesiyle hiç ayrılmadan memnun yaşıyor.
Üniversiteye hazırlanıyor, Türkiye’de okuyacak, “Dövizin durumu malum” diyor. Sonra yüksek lisans için yurtdışına gitmek istiyor. Gönlü geleceğini burada, ülkesinde kurmak istiyor ancak inanç hissinin zedelendiğini söylüyor. “Son periyotta de görüyoruz, haksız yere birçok insan mahpusa atılıyor. İnsanın kendi ülkesinde kendini inançta hissetmemesi çok makus bir şey” diyor…
Bu çocuklar kısacık bir ömre sığdırılan upuzun bir hayatta bedel ödemiş, hâlâ da ödüyor. Pekala, niçin kimseye fatura çıkmıyor?
Fidanları kırmayalım, budamayalım! Ve dileriz ki başta “Balyoz’la erken büyüyen çocuklar” olmak üzere hiçbir yavrumuz haksızlık, hukuksuzlukla yetişmesin, yaşamasın, geleceğe umutla baksın…
– BİTTİ –
Cumhuriyet
